Het fotoboek “Sneeuwbeelden”, waarvan bijgevoegd wat voorbeelden, heb ik vandaag gemaakt. In de witte winterzon maar toch bijtende kou heb ik verstild en verstomd de drie kerkhoven van Houten bezocht.

Het hoofd gebogen bij de vele bekende namen, cliënten van Vitras en Buurtzorg, de man van die en de collega van toen. Allen bedolven onder de sneeuw zoals ik onder herinneringen. Herinneringen aan ogen, gebaren, stemmen, een lach. Het lijden, de moed, de aanvaarding, de strijd, de liefde die hen omringd heeft in die laatste weken en dagen en uren.

Sommigen bijna vergeten kwamen zij weer tot leven bij het lezen van de namen:

ach ja…die mevrouw met die lieve zoon!! En,

Die meneer had altijd chocola voor ons! En,

Zij maakte zich zo’n zorgen om haar kat! En,

Hij was zo’n troost voor zijn kleinkinderen!

En, En, En,

Herinneringen…

En dan de kindjes. De grafjes zo klein. De speeltjes zo lief. De beeldjes.

Jeroen, Anna, Ralph, Niek, Henk, Basje, Madelief.

De één een uur, een dag, een paar weken oud, de ander een paar jaar, allen veel te jong gestorven.

Het brak mijn hart.

En ik moest denken aan alle dieren die verloren zijn, honden, katten, paarden. Die ook een grote leegte achterlieten.

Daarom is het fotoboek Sneeuwbeelden een hommage aan alle overleden mensen en dieren, groot en klein, jong en oud.

Voor alle nabestaanden, in de ruimste zin des woords, die leven met het verdriet en het gemis.

Die leven met de wetenschap dat die geliefde, die kat, die moeder, dat paard, die broer, dat kind, die hond, nooit meer terug komt en nooit te vervangen is.

Een besef, koud en wit als sneeuw.